اصطلاح “هولوکاست” که به یونانی قدیم یعنی “کاملا سوخته” و واژه “شوآ” که در زبان عبری “فاجعه” معنی دارد، به نسلکشی یهودیان اطلاق میشد که توسط نازیها در جریان جنگ جهانی دوم در اروپا به اجرا گذاشته شد. کشتار سازمانیافته حدود شش میلیون یهودی که آلمان نازی آن را “راهحل نهایی” نامید، از سال ۱۹۴۱ تا روزهای پایانی جنگ در سال ۱۹۴۵ ادامه یافت. شش میلیون تن یعنی دو سوم جمعیت یهودیان اروپا و ۴۰ درصد کل یهودیان جهان.
در اردوگاههای کار اجباری که بعدها به اردوگاههای مرگ معروف شدند، روزانه صدها یهودی اعدام یا در اتاقهای گاز خفه شدند و جنازههایشان در کورههای آدمسوزی سوخت و نابود شد. بسیاری نیز از گرسنگی و بیماری جان باختند. نازیها یهودیان را نژادی “پست” میدانستند. آنها اما تنها قربانیان این رژیم نبودند. غیرنظامیان و زندانیان جنگی شوروی، کولیهای اروپای شرقی، معلولان جسمی و ذهنی، مخالفان سیاسی و همجنسگرایان نیز تحت نام “عناصر نامطلوب” قتلعام شدند. در مجموع، کشتار جمعی و نسلکشی در کشورهای تحت اشغال آلمان نازی حدود ۱۷ میلیون قربانی گرفت.