کشور بحرین زمانی بخشی از سرزمین ایران بود، اما در دوره افول قاجاریه، دولت انگلستان از ضعف دولت مركزی استفاده كرد و به موجب قراردادهایی كه در سال های 1820، 1861، 1880 و 1892 با شیخ های این منطقه منعقد كرد، به تدریج بر نفوذ خود در آن سرزمین افزود و بعدها مدعی شد كه از زمان قرارداد 1820 شیخ نشین بحرین را مستقل می شناخته. دولت ایران نسبت به این امر معترض بود و حتی در نوامبر 1927 مساله را به جامعه ملل ارجاع كرد، ولی راه حلی در این مورد به دست نیامد. پس از جنگ جهانی دوم لوایحی در ایران به تصویب رسید و به موجب آن دولت ایران موظف شد كه نسبت به احقاق حقوق ایران در بحرین اقدام كند. همچنین دولت ایران در سال 1957 بحرین را به عنوان استان چهاردهم ایران اعلام كرد و در 1958 نیز از شیخ سلمان بن احمد الخلیفه خواست كه وفاداری خود را به دولت ایران نشان دهد.
دولت ایران در مورد حاكمیت خود بر بحرین چنین استدلال می كرد:
این بخش از ایران هرگز كشوری كاملاً مستقل نبوده و حاكمیت ایران بر این جزیره چندین قرن ادامه داشته است، به استثنای دوره كوتاه كه پرتغالی ها این جزیره را اشغال كردند. ایران هرگز حاكمیت خود را به قدرت دیگری واگذاری نكرده و حاكم بحرین را به عنوان رئیس یك كشور به رسمیت نشناخته است. حتی شاه ایران در مارس 1968 مسافرت خود را به عربستان سعودی به خاطر اعتراض به این كشور كه از حاكم بحرین به عنوان رئیس یك كشور در دیدار از عربستان سعودی استقبال كرده بود، لغو كرد. ایران حمایت بریتانیا از بحرین را به عنوان مداخله در امور داخلی جزایر و در نتیجه در امور داخلی خود تلقی كرده است.
اما 20 سال بعد سیاست دولت ایران تغییر كرد و حاضر شد از حاكمیت خود نسبت به این سرزمین صرف نظر كند. دلایلی تغییر نظر متعدد بود. گفته می شد كه طی 150 سالی كه بحرین از ایران جدا شده و تحت تسلط انگلستان بوده، سیاست عربی كردن سكنه ایرانی الاصل این منطقه با موفقیت دنبال شده و در نتیجه پیوند فرهنگی ایران با بحرین سست شده.
ما در ادامه در این اپیزود بیشتر به بررسی این موضوع پرداختیم
